برخی والدین خیلی عادت دارند بدی‌های بچه‌هایشان را می‌شمارند این خیلی بد است. ولی بدتر از آن...
به گزارش بهداشت نیوز، محاسبۀ نفس باید، تبدیل به فرهنگ شود. آنگاه برای همه آسان می‌شود. یکی از زمان‌های مناسب برای فرهنگ‌سازی محاسبه نفس آخر هرسال شمسی است.
محاسبه نفس یعنی بنشین به عیب‌هایت نگاه کن، آن‌ها را بشمار. می‌فرماید: «عاقل باید بدی‌های خودش را بشمارد، طبقه‌بندی کند، بنویسد یا در ذهن داشته باشد؛ ...یُحْصِیَ عَلَى نَفْسِهِ مَسَاوِیَهَا» (غرر/453)
اما چرا فرمود: «بدی‌هایت را بشمار و ببین؟» آدم‌ها دوست ندارند به بدی‌های خودشان نگاه کنند، آدم‌ها دوست ندارند کسی مدام به بدی‌هایشان گیر بدهد، چیز بدی هم نیست. مثلاً در خانواده‌ها پدر مادرها خیلی عادت دارند بدی‌های بچه‌هایشان را می‌شمارند این خیلی بد است. بدتر از این چیست که اثرش مخرب‌تر است؟ خانم‌ها خیلی دوست دارند بدی‌های آقایانشان را بشمارند
خانم‌ها خیلی جزئی‌نگر هستند که خوب است و موجب نکته‌سنجی‌شان می‌شود، منتها این نکته‌سنجی نباید خانم را تبدیل به یک موجود عیب‌جو کند. زبان خانم‌ها نوعاً منفی است. در طب سنتی می‌گویند دلیل اینکه خانم‌ها بیشتر از آقایان دچار سردی می‌شوند، روحیۀ منفی‌شان است. خصوصاً جلوی بچه‌ها از آقایشان زیاد عیب بگیرد، چه عیب را بگوید یا نگوید و در دلش بریزد یا خودش را یا شوهرش را یا بچه‌هایش را نابود می‌کند.
رسول خدا(ص) فرمودند: «زن ها دو ویژگی برجسته دارند یکی اینکه زیبایی‌ای دارد که باید پوشانده بشود. در کنار این ویژگی می فرمایند: زبان تلخی دارند.» (النِّسَاءُ عَیٌّ ...؛ کافی/5/ ص535) بعد می‌فرماید که خانم‌ها وقتی بدزبانی کردند، آقایان جواب ندهند. بعضی از آقایان ماشاءالله بااینکه ریش و سبیلی درآوردند، هنوز بچۀ دوران راهنمایی هستند؛ خانمش حرف منفی می‌زند، می‌ایستد تا آخر جواب می‌دهد. چرا؟! آخر تو چرا جواب می‌دهی؟ می‌گوید: «من باید منطقی جواب بدهم» شما اشتباه می‌کنید، ایشان که منطقی حرف نزد، خانم شما از سر احساس یک کلمۀ منفی گفت، بعد وقتی می‌بیند شما جدی گرفتی، اصلاً خودش تعجب می‌کند! می‌گوید: این چرا دارد حرف من را جدی می‌گیرد؟
اگر خانمتان حرف منفی زد، به خودتان بگویید خانم‌ها عادتشان این است که حرف منفی زیاد می‌زنند و معمولاً آن را مبالغه‌آمیز بیان می‌کنند. رسول خدا(ص) فرمود: در مقابلش سکوت کن. بیایید فضا را مثبت کنیم، عیب‌های همدیگر را مچ نگیریم، مبالغه در عیب‌جویی نکنیم، در این فضای مثبت یک کار حسابی کنیم. آن کار حسابی این است که بنشینیم عیب‌های خودمان را با آرامش ببینیم.
یکی از ریشه‌های اینکه آدم عیب خودش را نمی‌گیرد این است که در خانه‌ای بزرگ‌شده که خیلی عیبش را گرفتند، دیگر حاضر نیست عیب خودش را بگیرد همه‌جا می‌خواهد از خودش دفاع کند.
پدر و مادری که می‌توانند از بچه‌هایشان عیب نگیرند، یک روز در هفته را بگذارند بچه‌ها هرکسی برود یک‌گوشه‌ای عیب‌های خودش را برای خودش بنویسد. بچه‌هایش چقدر عیب می‌نویسند؟
هرچقدر که عیب‌جویی از دیگران بد است و انسان را تاریک می‌کند، عیب‌جویی از خودتان خوب است و انسان را نورانی و لطیف و معطر می‌کند.
برخی فکر می‌کنند اگر از خودشان عیب بگیرند، افسرده می‌شوند. بله اگر تنها هستی، افسرده می‌شوی، ولی اگر پیش خدا بروی و عیب‌هایت را بازگو کنی، خدا تحویلت می‌گیرد؛ برو بنشین بغل خدا بگو خدایا ببین خدایا من چه بلایی سر خودم آوردم، مثل بچه‌ای که در بغل پدرش می‌نشیند و می‌گوید ببین بابا دستم اوخ شده مفصل آنجا گریه می‌کند.
از خودتان پیش خدا عیب بگیرید که جلوه‌اش استغفار است. محاسبۀ نفس کنید، بعد مدام برگردید به خدا نگاه کنید، محبت خدا را خواهی چشید...
منبع: بیان معنوی
نظراتی که حاوی توهین یا افترا به اشخاص ،قومیت ها ،عقاید دیگران باشد و یا با قوانین کشور وآموزه های دینی مغایرت داشته باشد منتشر نخواهد شد - لطفاً نظرات خود را با حروف فارسی تایپ کنید.